Alec Deckers maakt na fysiek malheur weer een doorstart op het Dutch Open tennistoernooi in Amersfoort
‘Ik ben mezelf trouw gebleven’
Na veel lichamelijk malheur begint Alec Deckers aanstaande maandag op het Van Mossel Kia Dutch Open tennistoernooi bij ALTA in Amersfoort aan de zoveelste doorstart in zijn tennisloopbaan. “Het is een kwestie van doorgaan en in jezelf blijven geloven”, zegt de strijdvaardige Muiderberger. ,,Uiteindelijk wil ik hoe dan ook mijn doel bereiken. Dat is het winnen van een Grand Slam.”
Bron: AD 17-7-2023, Arjan Klaver
Een paar dagen voor de start van het vierde Dutch Open, dat komende week op het gravel van de Amersfoortse tennisvereniging ALTA wordt afgehouden, maakt Alec Deckers een opgewekte indruk. De 23-jarige zoon van tennisicoon Richard Krajicek nipt op het terras van zijn ouderlijk huis nog even aan een glaasje fris. Vervolgens vertelt de Muiderberger openhartig over het overwinnen van zijn twijfels waarmee hij als tennisprof heeft getobd. Dat was voornamelijk te wijten aan zijn groeispurt die rond zijn veertiende jaar aanving.
“Twee jaar geleden had ik zo’n moment. Ik had op toernooien geen punt verdiend. Daar kwam bij dat ik maandenlang worstelde met een blessures aan mijn enkelbanden en voornamelijk m’n elleboog. Vanwege mijn blessure moest ik een aantal toernooien afzeggen. Het vervelende is dat mijn afwezigheid in het tenniscircuit direct zichtbaar was op de ATP-ranglijst. Ik zakte een paar honderd punten. Ik zat er echt doorheen. Gelukkig kan ik altijd rekenen op voldoende steun van mijn familie en vrienden. Ook toen.”
Sparren
“Na een zware revalidatie belde Botic van de Zandschulp mij in het najaar van 2021 op. Hij was zich aan het voorbereiden op het US Open en vroeg of ik met hem een week wilde sparren. Ik kreeg toestemming van mijn coach. Ik speelde de eerste dagen waardeloos. Maar gelukkig kreeg ik de smaak te pakken. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in mijn lichaam en spel.”
Dat vertrouwen trok hij door naar een future toernooi in Doha in Qatar. Dit toernooi betekende voor hem niet alleen een doorstart na een periode met lichamelijke ongemakken en revalidaties. Niemand had verwacht dat Deckers met een overwinningsbeker door legio fotografen werd vereeuwigd. Het ging crescendo. Na Doha won hij nog een paar toernooien. Hij was in zijn element.
“Ondanks alle twijfels ben ik mezelf trouw gebleven. Weet je, als je ergens voor gaat, dan moet je er ook vol voor gaan. Vanaf mijn jeugd weet ik dat er voor mij iets te halen valt in het tennis in plaats van een teamsport. Daar kwam ik al vrij snel achter. Op mijn tiende jaar stopte ik met hockey en voetbal. Ook nam ik afscheid van karate. Maar wel op het moment dat ik de oranje band had binnengesleept. Mijn ouders vonden het wel een fijn idee dat ik me kon verdedigen.”
Erfenis
Toen hij in aanraking kwam met tennis tijdens een balvaardigheidsdag op de club in zijn woonplaats, was hij verkocht. “Ik ben nooit door mijn vader gepusht. Vanaf het begin heeft mijn vader gezegd dat ik met tennis mag stoppen als ik er geen plezier meer aan beleef. Daar komt bij dat ik me niet laat leiden door het feit dat ik een zoon ben van een Wimbledon-kampioen. Die erfenis heeft even zwaar op mijn schouders geleund.”
Dat is ook een van de redenen waarom de ouders van de jonge proftennisser de keuze maakten om hun kinderen de achternaam van moeder te geven. “Op mijn twaalfde jaar ben ik vol voor het proftennis gegaan. Daar is inmiddels veel tijd, geld en energie in gaan zitten. Ik ben realistisch genoeg om te stoppen als het niet meer gaat. Maar dat zit er voorlopig niet in. Ik geniet van het tennis”
Wildcard
Maandag staat Deckers na vier jaar weer op het ATP-toernooi van Amersfoort. Het is voor hem een fijn weerzien want vanaf zijn veertiendee kreeg hij op ALTA tennisles en privétraining van Dennis Kockx. “Ik heb een wildcard gekregen van toernooidirecteur Tom Nijssen. Dus ik kan eindelijk weer vol aan de bak. Ik heb weer lang genoeg aan de zijlijn gezeten.”
Deckers doelt op zijn knieblessure die hem vier maanden aan de kant hield. Extra pijnlijk was dat het nog te vroeg was om in februari te spelen op het ABN AMRO Open en het grastoernooi in Rosmalen. “Ik wilde het proberen, maar wat heb je eraan om 50 procent van je capaciteiten te gebruiken. Kortom, ik heb dit jaar weer geworsteld om boven te komen. Ik voel me nu fit. Mijn vorm komt terug.”
Als hij een lange tijd verschoond is van blessureleed, is hij ervan overtuigd dat het publiek eindelijk zijn tenniskwaliteiten kan zien. “Ik wil het allerhoogste bereiken. Sterker nog, als ik nu hier op het terras weet dat ik nooit een Grand Slam zal winnen, zou ik direct stoppen. Kortom, als ik niet in mezelf geloof, wie gelooft er dan in?”